Deze keer waren we op bezoek bij ons lid Han Rozeman en ook aan hem onze eerste vraag “wie is Han Rozeman”.
Gewoon een rustige jongen met al vroeg technisch inzicht, wat natuurlijk niet geheel vreemd is als je vader binnenhuisarchitect was.
Han zijn interesse ging uit naar een vak in de houtbewerking, lekker in de openlucht bezig zijn.

Maar zoals bij vele van ons is het uiteindelijk toch geheel iets anders geworden, de techniek is gebleven zij het dat het nu ligt op het vlak van sieraden, horloges en uurwerken.
Hoe ben je met vogels in aanraking gekomen is de volgende vraag.
Ook Han heeft dit van huis uit meegekregen, thuis was er een volière in de huiskamer en ook een grote volière in de tuin.
De huiskamer volière is toch wel een hoofdstuk apart zoals u op bijgaande foto’s kunt zien.
Deze volière die Han zijn vader ooit heeft gemaakt en nu de woonkamer bij Han en Margriet siert is een bijzonder stukje vakwerk.
Oorspronkelijk waren de “stijlen” vervaardigd van dun koperdraad wat in een later stadium door Han is vervangen door dun maar stevig nylondraad.
Dit moet een hels karwei zijn geweest om dit allemaal stevig en op gelijke afstand van elkaar te bevestigen.
Han, geboren in Beverwijk, later verhuisd naar Wijk aan Zee en weer later naar Egmond aan Zee, weet niet beter dan dat er altijd een volière met vogels in de tuin aanwezig was.
In die volières die bevolkt waren met overwegend kanaries werd niet gericht gekweekt, het kwam zoals het kwam.

Ja, en hoe kom je dan zelf aan vogels, is het toch een virus wat je in je jeugd heb opgelopen en dat je dit niet meer kwijt raakt of spelen ander oorzaken een rol.
Toen dochter Renate 2 jaar werd kreeg ze van Han zijn ouders een kooi met daarin een koppeltje Wevers, het was dochter Leida die een kooi met parkieten op haar kamer had staan.
Het was in 1984, Han en Margriet waren toen 11 jaar getrouwd toen er vanuit een flat verhuisd werd naar de huidige woning en er in de tuin een volière gebouwd werd.
Op een van de tentoonstellingen van, toen nog “Vogelleven” kwam Margriet in gesprek met onze secretaris, toen ook al, Wim van Loo.

Bij hem kocht ze de eerste vogels voor de nieuwe volière, het waren kanaries.
Ook hier was er sprake van een gezelschapsvolière met voornamelijk kanaries maar zeker de kwartels mogen niet vergeten worden.
De hond die ze toen hadden wist kennelijk meer van vogels dan menigeen van ons, was er een vogel niet goed of uit het nest gevallen en Margriet hield deze vogel tegen het gaas om aan de hond te laten zien dan werd gelijk duidelijk of de vogel het zou redden of niet.
Keerde de hond zijn kop weg van het gaas dan was duidelijk dat het vogeltje het niet zou redden, Margriet kon doen wat ze wou maar het beestje was niet te redden, bleef de hond aandachtig naar het beestje kijken dan kon ze er van uitgaan dat redding mogelijk was.

Het was ook deze hond waar ze gerust jonge kwartels bij in de mand kon leggen, op zijn mannier zorgde hij voor de kwartels.
Op aandringen van Margriet is Han uiteindelijk toch lid geworden van onze vereniging, toen nog Vogelleven.
Han is van mening dat als je lid van een vereniging bent je ook je gezicht moet laten zien en indien nodig hand en span diensten moet verlenen.
Al gauw werd Han gevraagd om deel te nemen aan het bestuur en dit had als gevolg dat Han gedurende zes jaar zowel secretaris als penningmeester is geweest.

De vogels in de volière worden van zaad voorzien door middel van een zaadsilo waar ± 5 kg. zaad in kan, op deze wijze zitten de vogels nooit zonder zaad, de water voorziening loopt via een zo genaamde druppelaar die het water regelmatig ververst.
Han is gelukkig nog steeds actief bij onze vereniging en met name tijdens de tentoonstellingen, veelal samen met dochter Leida verzorgen ze onder andere de bewegwijzering naar de tentoonstelling en ook niet onbelangrijk, aan het eind van de tentoonstelling worden alle bordjes weer opgehaald.
Samen fungeren ze dan als de “aanwijspieten” deze naam is niet door ons bedacht maar door zijn vrouw Margriet.
Op onze verenigingsavonden zal Han niet vaak verstek laten gaan.
Op onze vraag of hij nog iets veranderd zou willen zien in onze vereniging, is het antwoord dat we gewoon met zijn allen zo door moeten gaan.